Uit mijn ervaring weet ik hoe belangrijk het is om eerst te kunnen zien bij jezelf dat je als mens zoveel gedachten produceert. Dit is wat ik denk. Een volgende stap is om die malende gedachtestroom geen voeding meer te geven. De verhaallijn in je hoofd letterlijk te stoppen. Bijvoorbeeld; hij/zij zei dat en dat. Wat voel ik mij gekwetst! Ik had dat en dat moeten zeggen. Wat stom van mij! Ik wil hem of haar voorlopig niet meer zien. Want… en ga zo maar door. En zo produceer je gedachte na gedachte wat je uiteindelijk alleen maar uitput, het ontneemt je veel energie. Door malende gedachten te creëren, houd je je gedachtestroom instand. De kunst is om tegen jezelf te kunnen zeggen; er is op dit moment gekwetstheid in mij, zo is het nu. Ik stop nu alle gedachten die hieruit voortvloeien. Tegelijkertijd is onze geest zo sterk en paf… daar creëer je al weer een volgende gedachte. Ik zal… In plaats van voeding te geven aan die gedachte en in het hoofd te blijven ronddwalen, is het belangrijk om bij jezelf naar binnen te gaan. En te kunnen zeggen, er is gekwetstheid, zo is het nu, daar is niets mis mee. Er is pijn in mijn lijf van gekwetst zijn. Meestal is deze pijn voelbaar rondom je hart, keel of buik. Door met je aandacht bij dat gevoel te zijn, zonder er een oordeel over te hebben, breng je wonderlijk genoeg zowel je gedachten als je gevoel tot rust. Net zoals een leeuwin haar welp iedere keer weer liefdevol in de nekvel pakt op het moment dat diezelfde welp het nest wilt verlaten, nieuwsgierig op onderzoek uit. Met diezelfde liefde kun je je gedachten tot rust brengen. Ach nu denk ik dit weer, geeft niets hoor.